Het is 19 oktober 2015. Rechts strekt de Middellandse Zee zich uit richting een lichte horizon waar de beloofde opklaringen langzaam dichterbij komen. Links staan prachtige Spaanse huizen waar palmbomen de tuinen sieren. Donkere wolken hangen verderop boven de bergen in het binnenland. De villa’s strekken zich heuvel na heuvel uit langs de kustweg die me naar mijn doel moet brengen. Korte stukken omhoog worden afgewisseld met korte afdalingen en voortdurend nieuwe uitzichten over de zee en het Spaanse landschap. Toen de niet voorspelde regen vanmorgen ophielt heb die in Calpe een mooie racefiets gehuurd. In de warme lucht drogen de wegen gelukkig snel op. Na een ‘inkomertje’, een bergje ten zuiden van Calpe, is mijn hoofddoel van de dag een berg waar we vanuit ons appartement uitzicht op hebben, ten noordoosten van Calpe.
Uitzicht vanuit ons appartement richting ‘de berg’.
Het venijn van de wedstrijd zit deze dag in de staart, een korte maar steile klim aan het slot van deze etappe in de Vuelta. Lange tijd is er een kopgroep weggeweest, maar die moet voor de finale teruggepakt worden. Het peloton rijdt de hele dag langs de Costa Blanca met een finish op een klim van de eerste categorie. Daar zullen zeker verschillen in het klassement gemaakt gaan worden!
Bij het stadje Moraira stopt de op en af route langs de zee en sla ik linksaf naar het noorden. De lucht voor me oogt ruig en dreigend en even verderop begint het zelfs wat te spetteren. Rechts zie ik ‘de berg’ liggen, de top gehuld in de wolken. Het is een drukke provinciale weg waar auto’s me met 80km/u passeren. Na ongeveer drie kilometer doemt de Mercadona voor me op. Dat is de supermarkt waar ik rechtsaf moet om de berg op te gaan. Rotonde rechts, gelijk een kleine rotonde links en dan weer rechts heb ik vooraf in google maps gezien. Ik rij nu op de voet van de klim, verderop zie ik de weg met de meter steiler worden en uiteindelijk als een muur tegen de berg opgeplakt liggen. Dat ziet er wat heftiger uit dan ik had voorzien. Ik stop even om voor de klim nog even rustig een banaan te eten en wat te drinken.
Het peloton heeft de koplopers bijna ingerekend als ze over de grote weg naar het zuiden denderen voor de finale van deze 9e etappe. Vanuit de helikopter zien we de Mercadona. Bij de rotonde gaan de renners linksaf, en gelijk nog een rotonde links en de volgende weer rechts. En daar begint de brute klim die gaat bepalen wie deze etappe gaat winnen. Tot de top nog 3,7 km van zeeniveau naar ruim 400 meter en stukken met een stijgingspercentage van wel 25%! Commentatoren en televisiekijkers schuiven naar het puntje van de stoel terwijl een spannend gevecht der titanen losbarst op de flanken van deze berg.
Ik begin aan de klim, en moet al snel naar mijn lichtste verzet. Die top zal ik halen, hoe steil het ook is. Het is tenslotte ook maar een kleine 4 kilometer, dat moet toch geen probleem zijn. Binnen misschien 200 meter heeft mijn hartslag al zijn maximum van 186 slagen per minuut bereikt en probeer ik zoveel mogelijk zuurstof mijn benen in te pompen. Veel harder dan 7 of 8 km/u ga ik niet meer. Pfoe, hoe lang houdt dit aan? Dit moet wel meer dan 20% zijn, en dat al enkele honderden meters lang. Verderop buigt de weg naar rechts, maar vlak daarvoor is de weg steiler dan ooit. De knop in mijn hoofd moet om: opgeven is geen optie! Mijn bovenbenen staan op ontploffen, het melkzuur spuit al bijna uit mijn oren. Ook mijn armen worden al lam van het sleuren en trekken aan het stuur, en ik ben pas goed en wel 300 meter aan het klimmen… Na de bocht wordt de klim gelukkig wat vlakker, ik schat nog rond de 15%. Herstellen is er dus niet echt bij, maar het wordt wel iets minder uitzichtloos.
Op het ongenadig steile eerste stuk van de klim worden de koplopers gelijk ingerekend en melden de grote mannen van deze Vuelta zich aan de kop van de wedstrijd: Quintana, Valverde, Rodriguez, Aru, Majka, Chaves en wat verder naar achteren ook Froome en wittetruidrager Tom Dumoulin. Quintana valt als eerste aan op de steilste meters maar komt niet echt weg. De volgende poging is van Valverde maar wordt ook snel afgeslagen. Na een kilometer klimmen valt het even een beetje stil, het moment voor Tom Dumoulin om een aanval op de rode leiderstrui van Chaves in te zetten. Hij neemt de leiding in de race!
De weg wordt wat vlakker en ik kom bij een splitsing. Twijfel: rechts of rechtdoor? Ik ga naar rechts en de weg gaat even naar beneden om vervolgens weer knalhard omhoog te gaan. Een meter of 150 voor me ligt een T-kruising en hoe dichter bij hoe steiler, het lijkt wel een halfpipe. Weer moet de knop om. Niet stoppen en blijven duwen. Meter voor meter komt de kruising dichterbij. Eenmaal daar zie ik dat dit de weg is waar ik net op zat, en ik deze lus dus niet had hoeven rijden. Maar goed ik sla rechtsaf en vervolg mijn klim. Het blijft een rotding maar het is hier weer te doen. Links bkven me zie ik even de top van de berg, nu even niet in de wolken.
Ter hoogte van een T-kruising laat Dumoulin het een beetje lopen, het gat is te klein. Chaves rijdt het gat dicht voor het groepje achtervolgers om zijn rode leiderstrui te verdedigen. Op het moment dat Chaves aansluit in het wiel van Dumoulin plaats hij een nieuwe aanval, maar hij komt nu niet weg. Ondertussen rijdt Froome terug naar de groep nadat hij op achterstand was geraakt. Het is een ongekende strijd met aanval na aanval, en iedereen uit deze groep maakt nog kans op de overwinning! Vlak voor de weg naar links gaat om in ‘Residential Park Cumbre del Sol’ even een beetje uit te vlakken valt de groep een beetje stil en er wordt naar elkaar gekeken. Dumoulin plaatst een derde aanval waarop dit keer niemand reageert en hij is alleen weg!
Tom Dumoulin slaat een gat en laat de grote mannen achter zich.
Even later kom ik aan bij een soort gated community. Villa’s in een wijk met een slagboom ervoor. Residential Park Cumbre del Sol staat er met grote letters op een witte muur. De weg wordt hier wat vlakker. Er is een plateautje met een uitzichtpunt. Ik ben geen wedstrijd aan het rijden en mijn hartslag bonkt hard in mijn hoofd. Ik mag best ook een beetje van de omgeving genieten maak ik mezelf wijs en ik stop even bij het uitzichtpunt om mijn hartslag even wat te laten zakken en wat te drinken. Ondertussen geniet ik van het uitzicht over de Middelandse Zee, met in de verte de skyline van Calpe, gedomineerd door de enorme rots die daar uit de zee steekt. Maar ik moet niet te lang stil staan, het is fris en afkoelen is niet slim dus ik stap snel weer op de fiets. Hier loopt de weg loopt zelfs een beetje naar beneden. De weg die ik dacht te nemen is afgezet met een slagboom, maar op de kruising staat een plattegrond. Aan de andere kant van de berg ligt wél een openbare weg die ook naar de top gaat, dus ik neem die en dat brengt me aan de oostkant van de berg. Vanaf hier blijft de weg fors oplopen, maar met de gemene stukken boven de 20% lijkt het even gedaan te zijn. Het lijkt wel wat harder te gaan motregenen, hopelijk valt dat mee, naar de top ga ik hoe dan ook, maar ik heb geen warme kleren mee dus natregenen vlak voor de afdaling zou een hel betekenen…
Terwijl de weg zelfs een beetje omlaag loopt en enkele honderden meters vrij vlak ligt slaat Dumoulin een serieus gat, terwijl de oostkant van de berg wordt bereikt. Achter Dumoulin plaats Froome zijn eerste aanval van de dag, maar krijgt Rodriguez en Majka aan zijn broek. Ook de rode trui hangt er nog aan. Majka plaatst de volgende aanval en is wel weg. De groep lijkt elkaar kapot te rijden met aanval na aanval terwijl Dumoulin 10 seconden daarvoor zijn eigen tempo rijdt. Maar Majka komt nu wel langzaam dichterbij. Terwijl het tempo van Majka toch langzaam inzakt plaatst Froome een tweede aanval. Hij krijgt Rodriguez en Quintana mee maar de rest van de groep breekt nu. Vlak voordat Froome het gat met Majka gedicht heeft breekt ook Quintana, vlak na een haakse bocht linksaf. We zitten 700 meter van de finish en de gebeurtenissen volgen elkaar in razend tempo op, wat een gevecht!
Voor zover mogelijk probeer ik me op dit stuk een beetje te sparen. Ik draai rustig rond en kan zelfs even een tandje zwaarder schakelen op dit stuk van de klim. De regen houdt nu gelukkig weer op, maar de top van de berg blijft donker. De weg langs de oostkant van de berg wordt rechtdoor bijna vlak, maar dat is de plek waar ik linksaf moet het laatste stuk weg naar de top op. Ik moet gelijk weer naar mijn lichtste verzet want dit laatste stuk is in zijn geheel een pijniging! Ik rij zo langzaam mogelijk, als ik harder ga blaas ik mezelf op. En dat is geen goed idee met de terugweg nog voor de boeg, inclusief de afdaling over deze zelfde weg, knalhart naar beneden dus. De weg buigt in een flauwe bocht naar rechts om de berg heen. De top is helemaal kaal, en er liggen tientallen weggetjes voor een villawijk die ogenschijnlijk nooit van de grond is gekomen. Links strekt de zee zich uit en zie ik in de verte Calpe weer liggen. De weg buigt verder naar rechts en verderop doemen tussen voorbijrazende wolken de zendmasten op die de top van de berg markeren. Nu de top in zicht is zet ik nog even aan met mijn laatste krachten.
Froome knalt met Rodriguez over Majka heen, die gelijk breekt. Het is nu dus Dumoulin op kop en Froome en Rodriguez daar een paar seconden achter, terwijl de weg in een flauwe bocht naar rechts om de berg heen krult. De zon brandt op het wegdek, het is gemeen warm. Froome rijdt uiteindelijk het gat naar Dumoulin dicht, een overwinning voor de Nederlander zit er niet meer in nu de strijd lijkt te gaan tussen wielergrootheden Froome en Rodriguez. Op het moment dat Dumoulin wordt gepakt probeert Rodriguez weg te spingen bij Froome. Een sprint bergop, zijn specialiteit. Zeker met tijdrijders Froome en Dumoulin achter zich is hij de gedoodverfde winnaar! Maar met deze gemene klim in de benen is ook het beste bij hem eraf en Froome plaatst bijna gelijk weer een tegenaanval en is weg. Dumoulin ligt inmiddels op een kleine achterstand maar kan wel weer het wiel van Rodriguez vinden. Maar Froome ligt nu zo’n 10 meter voor met nog slechts 150 meter te gaan, op weg naar wederom een prachtige overwinning bovenop een grote berg.
De zendmasten verdwijnen in een dikke wolk en er waait een gemeen koude wind langs de kale berg omhoog. Met nog zo’n honderd meter te gaan trekt de wolk weg en zijn de masten weer goed te zien. Ik ben bijna op de top, eindelijk! Een klim van maar 400 hoogtemeters had ik wat anders ingeschat dan dit gemene ding, maar toch, het is prachtig! Bijna boven zie ik drie blokken met ‘Cofidis’ op het wegdek geschilderd staan. Zou de Vuelta hier geweest zijn? Het zou zomaar kunnen… maar een lokale koers ligt meer voor de hand. Ik ben boven, en ik sla met mijn vuist op mijn borst. Bam! Dat heb ik toch maar mooi geflikt!
Regen en donkere luchten in de binnenlanden gezien vanaf de top.
Froome geeft alles wat hij heeft, normaal gesproken genoeg voor de overwinning in deze legendarische etappe. Met nog ruim 100 meter tot de finish raapt Dumoulin in het wiel van Rodriguez zijn laatste energie bij elkaar. Hij gaat op de pedalen staan en denkt niet meer na. Volle bak naar de lijn! Froome kijkt om en ziet Dumoulin komen, maar er is geen restje energie meer over om deze finale aanval af te slaan. Dumoulin komt terug uit geslagen positie en knalt op de laatste meters Froome voorbij. Hij wint met een paar seconden voorsprong de etappe. Commentatoren en publiek worden gek. “He’s not supposed tot be able to do this sort of thing!” De tijdrijder die een grote bergetappe wint en een hele rits klimmers van wereldklasse achter zich laat. En daarmee pakt hij ook nog eens de leiding in het klassement, een topdag!
Naar het noorden toe is het donker en aan de waas in de lucht is te zien dat het er regent. Naar het zuiden toe zie ik dat in Calpe de zon inmiddels schijnt, snel die kant op dus maar. Door de gemene wind koel ik snel af. Ik rij een stukje naar beneden en zoek dekking achter een klein gebouwtje om even snel het bij de fietsverhuur gekochte ‘gelletje’ te nuttigen en nog wat te drinken voor ik de gevaarlijk steile afdaling in duik. Gelukkig is het nagenoeg droog gebleven, gunstig voor mijn lichaamstemperatuur maar vooral ook voor de grip op het wegdek. Na vol in de remmen hangend de 25% te zijn afgekomen, waar betonnen verkeersdrempels het nog eens extra gevaarlijk maakten, rijd ik rustig terug naar Calpe. Daar moet ik toch eens opzoeken welke berg dit nou precies was en of de Vuelta hier geweest is, misschien wel dit jaar zelfs?