De Sprinter

Amsterdam Amstel, zondagavond 4 mei 2014. Ik stap in een bijna lege sprinter die me naar Rotterdam moet brengen. Mooi, lekker rustig in de trein. Dan kan ik rustig een dutje doen tijdens de ruim een uur lange trip. Ik neem plaats in een tweezits bij het raam. Ik zit altijd bij voorkeur bij het raam, ook al zie je weinig buiten als het donker is.

We rijden Amstel uit en ik ga er eens goed voor zitten. Dat wil zeggen onderuit hangen. Ook op Duivendrecht stappen gelukkig niet veel mensen in en niet veel later rijden we station ‘Amsterdam Bijlmer ArenA’ binnen. Door het raam, waarvan de vettige vlekken van vorige onderuithangers mij er van weerhouden om er tegenaan te leunen, zie ik een perron vol met voornamelijk lelijke vrouwen. In vele handen prijken bij de Burger King verzamelde voedselpakketten.

De meute stapt vol enthousiasme in en er volgt en gevecht om zitplekken. Even dreigt een niet eens onaardige jonge dame naast me te gaan zitten maar die wordt door een oudere (en minder aantrekkelijke) vriendin gesommeerd door te lopen, want verderop zijn nog meer plekken vrij! Uit de gesprekken maak ik op dat de dames in de Ziggo Dome zijn geweest, concert van Robbie Williams…

De stoel naast mij wordt uiteindelijk ingenomen door een fors bemeten achterwerk. Ter indicatie: er wordt ongeveer 1 1/3 stoel ingenomen en ik durf me amper nog te bewegen! Ook deze mevrouw heeft uiteraard een Burger King zak, waar een xl beker cola uit tevoorschijn komt en een zakje patat. Heb ik dat! In no time wordt de patat verorbert. Dit gebeurt met de ‘betonmolen’ methode. Oftwel: mond open, tong volop laten meedraaien en in hoog tempo zoveel mogelijk patat naar binnen duwen met je vette vingers ondersteund door flink gesmak.

kingwings

Ondertussen rijdt de trein weer verder. We passeren Abcoude en Holendrecht, waar de patat inmiddels op is. Er wordt gegraaid in de zak en er komt een kartonnen bakje tevoorschijn. Een smerige lucht verspreid zich door de ruimte. Het bakje gaat open en daar prijkt een stapel King Wings. Daar zit ik dan, als vegetariër. Klem in een trein naast een King Wing kluivende Robbie Williams fan. Waar heb ik dit aan verdiend?

Ik kijk mijn buurvrouw even vies aan maar echt doordringen doet het geloof ik niet. Zowel de handen als de mond zitten inmiddels onder het vet. Er dringt zich een beeld van Jabba the Hutt aan me op… Door het raam probeer ik nog wat van de omgeving te zien, om maar vooral zo veel mogelijk afgeleid te zijn van hetgeen zich naast mij afspeelt. De Sprinter is lekker op vaart, met 140 km/u snellen we richting Woerden. Het is nog zo’n 40 minuten naar Rotterdam Centraal…

Vlak voor Woerden normaliseren de omstandigheden enigszins. De King Wings zijn verwerkt, alleen de beker Cola moet nog leeg. Helaas moet ze er bij Woerden nog niet uit, maar een halte later, Gouda Goverwelle, staat ze wel op. Ze slurpt nog even de laatste cola op, zet de beker en de zak afval in de stoel waar ze net zat en verlaat de sprinter. Arme Robbie Williams, het zal je fan maar zijn…

2 thoughts on “De Sprinter

  1. Ha Tim,
    Leuk stukje heb je geschreven, heel beeldend ook! Ik ga voorlopig niet meer naar de Burger King, …deed ik eigenlijk toch al nooit! 🙂 Grappig, ik schreef gister een blog over vrouwelijkheid, nu kom jij met dit verhaal over een stel, ehh… lompe horken?

    Ik ga je blog volgen!

    groetjes, Karin
    (je Vers Beton collega)

  2. Hoi Tim,
    Goed geschreven! Toevallig dit weekend ook gaan reizen met de trein, ik had niet zozeer last van de mensen maar meer van de vele hoeveelheden afval!! geen normale trein maar de ‘vuilnistrein!’ Belachelijk dat er niet schoongemaakt wordt, je betaald genoeg voor een kaartje. Ze moeten die schoonmakers meer gaan betalen, nu weet je dat het niet zo fijn is om in een vuilnistrein met zure lucht te reizen
    Groetjes Sophie

Laat een antwoord achter aan Karin Koolen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *