Het is augustus 2014. Het leven brengt niet altijd wat je er van hoopt. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Weer een illusie armer en teleurgesteld in de wereld keer ik na een drukke dag op het werk huiswaarts, en na de onontkoombare diepvriespizza en wat doelloos op internet rondhangen besluit ik maar te gaan slapen, misschien wordt de dag van morgen beter… Maar de slaap wil uiteraard niet vatten, zeker niet op dit vroege uur, het is pas net half 10 geweest. Na een tijdje hulpeloos van links naar rechts draaien besluit ik er maar weer uit te gaan. Misschien valt er nog wat van de dag te maken? Een wandeling langs De Boompjes doet altijd goed dus ik kleed me weer aan en stap in de lift.
Ik slenter langs het water, maar als snel blijkt dat het misschien toch niet zo’n goed idee was. Op De Boompjes zie ik het ene na het andere schijnbaar gelukkige stelletje zitten, de 1 nog kleffer dan de ander. Het uitzicht op de Erasmusbrug en de hoogbouw aan de overkant blijft wel aangenaam. Even verderop zie ik op het fietspad 2 jonge kerels op een racefiets aankomen, in vol ornaat met wielerpak. Een bijzondere verschijning om half 12 in de avond, gekkenwerk, wie gaat er nu in het donker op de racefiets rijden?
Maar nog geen 100 meter verder ben ik al tot het besef gekomen dat het eigenlijk best cool moet zijn, een ritje op de racefiets bij nacht. Dat moet ik ook nog eens doen. Weer 100 meter verder is het besluit al gevallen: ik ga naar huis en ga nu dat ritje maken. Het is een mooie zomernacht, met 16 graden warm genoeg om in korte broek en korte mouwen op de fiets te stappen. Het kan wel eens de laatste keer zijn deze zomer dat het midden in de nacht nog zo warm is. Bovendien kan ik toch niet slapen en de dag van morgen is na vanmiddag een lege dag geworden, dus wat houdt me tegen?
Ik loop enthousiast naar huis, vul mijn bidon, controleer de bandenspanning, stop nieuwe batterijen in een paar ledlampjes en monteer die op mijn racefiets. Ik trek snel mijn wielerkleren aan en rond kwart over 12 draai ik met de fiets de Maasboulevard op richting Brienenoordbrug. Een aparte gewaarwording, op de racefiets bij nacht. Veel lantaarnpalen doen het niet en je ziet dan amper het wegdek, wat toch spannend is als je ruim 30km/uur rijdt. Bovendien lopen er beesten rond die er overdag niet lopen, en die op dit uur bovendien geen fietsers gewend zijn maar alleen brommers. Vlak voor de Brienenoord schep ik bijna een haas en her en der zie ik katten op muizenjacht.
Een stuk verderop houden de lantaarnpalen langs het fietspad helemaal op, maar gelukkig is het volle maan. En al schijnt die door wat dunne bewolking heen, het is net genoeg om te zien hoe het fietspad loopt. Ik besluit richting Heinenoordtunnel te fietsen en ga rechtsaf de polder in, weg van de snelweg. Het wordt muisstil en ik hoor alleen nog de zingende krekels in de berm en elk kraakje van mijn fiets waarvan ik dacht dat die kraakvrij was. Op de Noldijk passeer ik een man die de hond uit laat. Dit is waarschijnlijk de eerste keer in zijn leven dat er tijdens zijn nachtelijke uitlaatrondje een racefietser voorbij komt zoeven…
Ik ga van de dijk af een parkgebied in om zo bij de Heinenoordtunnel te komen. De weg loopt door bossen en er is geen verlichting. Ik moet het doen met het spaarzame maanlicht wat nog tussen de bomen door valt. Gelukkig heb ik hier al vaak gereden en weet ik dat het wegdek prima is, maar toch neem ik gas terug. Aan de linkerkant passeer ik een parkeerplek. Ik zie een auto staan waarvan binnen het lampje brandt. Even verderop staat nog een auto, ook hier een lampje maar daar zijn levende zielen te zien die handelingen verrichten op de motorkap. Ik concentreer me maar op de weg, die na de parkeerplaats een smal fietspad wordt. Ik rij inmiddels stapvoets en voel het spinnenrag langs mijn blote armen en benen gaan. Het pad maakt een paar kronkels die amper zijn te zien maar enkele honderden meters verder kom ik bij de Heinenoordtunnel waar weer licht brandt. Volle bak naar beneden dus!
Overdag met zonnebril op is een tunnel een donker ding, maar bij nacht is het juist erg licht en kan je zowaar het wegdek goed zien. Vaak is de tunnel nat door condensvorming, maar hij ligt er nu gelukkig droog bij. Na de tunnel op en neer te hebben gereden besluit ik langs de wijk Carnisselande terug te rijden richting Rotterdam. Hier ligt een prachtig gladrood fietspad met om de 30 meter lantaarnpalen met fel wit licht. Hierdoor word ik om de 30 meter ingehaald door mijn eigen schaduw. Dit stimuleert gek genoeg om harder te gaan rijden. Links staan de woningen van de happy families. Nergens brandt meer licht, het is inmiddels bijna half 2 in de nacht. Nederland slaapt terwijl ik kromgebogen over mijn stuur mijn eigen schaduw probeer te verslaan…
Via de nieuwe fietsbrug over de A15 rij ik Rotterdam binnen en ik rij via de Waalhaven weer de stad in. Zelfs op zaterdagnacht is er op de meeste plekken erg weinig verkeer en cross je dus kriskras over grote kruisingen heen. Alleen het laatste stukje op De Meent was het nog even druk, maar dat leverde dan weer een mooie slalom tussen de taxi’s op. Thuisgekomen rest een douche en een bed dat eindelijk echt aanlokkelijk is. Een les voor mezelf, het leven is voor een groot deel wat je er zelf van maakt! En ik zeg nog een keer tegen mezelf de tekst van Limp Bizkit die tijdens de hele rit in mijn hoofd zat: “I’m just a crazy mother fucker, livin’ it up, not givin’ a fuck, livin’ life in the fast lane!”