Eerder geplaatst op filedier.nl
Oktober 2014. Het is een mooie najaarsdag, heerlijk weer om er nog een keer op uit te trekken op de racefiets. De wind is fors en zuidelijk en dus besluit ik die kant op te fietsen zodat ik terug wind mee heb. Via de Van Brienenoord rij ik Rotterdam uit en vervolg mijn weg via de ‘fietssnelweg‘ die langs de A16 van Rotterdam naar Dordrecht loopt.
Ik kronkel over het fietspad onder knooppunt Ridderkerk door als ik opzij kijk en in mijn ooghoeken iets zie naderen. Altijd vervelend, een beter getrainde wielrenner die je fluitend voorbij komt rijden. Ik schakel nog een tandje bij in de hoop de andere fietser voor te blijven. Het waait flink en ik leg mijn onderarmen op het stuur in de hoop dat ik met nog minder luchtweerstand, maar met nog meer pijn in mijn veel te stramme benen, nog net even wat meer snelheid maak. Mijn kin hangt bijna op mijn witte stuurlint. De teller loopt op van 29 naar 30,5. Niet gek na 1,5 week niet trainen en wind tegen.
Ik kijk nog eens nonchalant opzij. Verrot, de andere fietser is toch echt dichterbij gekomen. Zal ik de benen stil houden en doen of ik aan het strekken ben? Dan is de passage minder lullig. Nee, ik wil me niet laten kennen en rij toch maar door. Het fietspad maakt een bocht om een afrit van de snelweg heen. Een brommer passeert en ik kan even mee in de slipstream. Ik waan me even een renner in de tour. Achter de motoren probeer ik terug aansluiting te vinden met het peloton. Maar de brommer trekt op en haalt me uit mijn droom, ik sta er weer alleen voor.
De andere fietser zit nu toch echt vlak achter me, er is geen redden meer aan! Soms moet je je meerdere erkennen, zo is het nu eenmaal. Meestal is het ook nog een gepensioneerde betere wielrenner die dan voorbij komt, dus laat die witte baard maar komen dan… Naast me zie ik een dikke band tevoorschijn komen. Een dikke band? Wat gaan we nu beleven? Ik kijk opzij en zie een jong kereltje, jaar of 14 denk ik. Slungelig lijf, foute spijkerbroek met niet bijpassende schoenen, nietszeggende jas en een leren schooltas achterop onder de snelbinders. Haar strak in het gelid. Hij durft me niet aan te kijken maar kan een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht niet onderdrukken. Een hemeltergende triomfantelijke glimlach om precies te zijn! Verbouwereerd houd ik mijn benen stil en laat hem passeren. Dan pas zie ik het, tussen zijn slungelige benen, aan het frame, zit een dikke doos. Meestal zitten ze onder de bagagedrager, maar deze beste jongeman heeft hem op zijn frame tussen zijn benen zitten. De batterij. Meneer rijdt met een motortje! Waarom kan een gezonde Hollandse polderjongen niet gewoon op een normale fiets naar huis rijden zonder wielrenners in te halen?
Verslagen zet ik mijn route voort, fietsen zal nooit meer zijn zoals het geweest is. Bij de brug naar Dordrecht besluit ik linksaf de Ringdijk op te gaan. Dan kan ik mooi nog via Kinderdijk weer terug naar Rotterdam fietsen. Via de Ringdijk en de Veersedijk rij ik richting de brug over de Noord. Ik neem de bocht de brug op en zet aan om volle bak omhoog te knallen. Maar dan schiet ik met mijn pedaal in het luchtledige en kan nog maar net een val voorkomen. Gebroken ketting! Wat een drama, nu heb ik een probleem want hoe ga ik nu thuiskomen?
Ik heb voor noodgevallen altijd een pinpas en OV-chipkaart bij me, maar er is hier geen tram of metro in de buurt en ook geen trein… Op mijn telefoon zoek ik op google maps waar er nog openbaar vervoer in de buurt zit. Een eindje verderop is wel een bushalte, maar of ik met mijn fiets in de bus mag, ik heb geen idee eigenlijk. Dan zie ik dat ongeveer een kilometer verderop een halte is van de Waterbus, halte Hendrik Ido Ambacht. En daar mag de fiets gratis op mee weet ik toevallig! Ik besluit mijn schoenen uit te trekken en op mijn sokken die kant op te lopen. Want een kilometer op fietsschoenen met plaatjes is niet te doen.
Op de boot check ik in met mijn OV-Chipkaart. “Lekke band?” vraag de medewerker van de Waterbus. “Nee, gebroken ketting. En daar kom je niet ver mee, gelukkig varen jullie naar Rotterdam.” Het is al eind van de middag en op de boot zit een mix van scholieren, forensen en mensen die een pleziertochtje maken.
Niet veel later stoppen we bij de halte Ridderkerk. Hier stroomt de Waterbus vol met hoofdzakelijk Aziaten die naar Kinderdijk zijn geweest en overstappen vanaf het Driehoeksveer. Enkelen hebben huurfietsen bij zich, natuurlijk ideaal om Kinderdijk goed te bekijken. In mijn wielerpakje en met mijn blonde haar ben ik een bezienswaardigheid blijkbaar, en twee meisjes vragen of ze met me op de foto mogen. Nou vooruit dan maar!
Even later varen we Rotterdam binnen. Het is altijd een mooi gezicht om Rotterdam binnen te komen, en helemaal met een boot over de Nieuwe Maas! “Hoe ver is het nu nog naar die Markthal mama?” “Tien minuutjes fietsen Sabine”, hoor ik naast me terwijl we aanleggen bij de Willemskade naast de Erasmusbrug. Dat klopt, ik moet ook die kant op maar voor mij wordt het lopen op kousenvoeten. Maar de Waterbus is wel mijn redding geweest!